keyboard_tab Cyber Resilience Act 2023/2841 PL

1.   Do dnia 8 kwietnia 2025 r. każdy podmiot Unii, po przeprowadzeniu wstępnej analizy cyberbezpieczeństwa, takiej jak audyt, ustanawia wewnętrzne ramy zarządzania ryzykiem w cyberprzestrzeni, jego nadzorowania i kontroli (zwane dalej „Ramami”). Ustanowienie Ram nadzoruje kierownictwo_najwyższego_szczebla podmiotu Unii, które ponosi za nie odpowiedzialność.

2.   Ramy obejmują swym zakresem całość jawnego środowiska ICT danego podmiotu Unii (zwanego dalej „środowiskiem ICT”), w tym każde środowisko ICT i sieć technologii operacyjnej znajdujące się w obiektach tego podmiotu, wszelkie aktywa i usługi, które przekazano w ramach outsourcingu do środowisk przetwarzania w chmurze lub których hosting prowadzą strony trzecie, a także urządzenia mobilne, sieci instytucjonalne, sieci biznesowe niepodłączone do internetu oraz wszelkie urządzenia podłączone do tych środowisk. Ramy opierają się na podejściu uwzględniającym wszystkie zagrożenia.

3.   Ramy muszą zapewniać wysoki poziom cyberbezpieczeństwa. Ramy określają wewnętrzną politykę w zakresie cyberbezpieczeństwa, w tym cele i priorytety, w odniesieniu do bezpieczeństwa sieci i systemów informatycznych, a także role i obowiązki członków personelu podmiotu Unii, których zadaniem jest zapewnienie skutecznego wdrożenia niniejszego rozporządzenia. Ramy obejmują również mechanizmy pomiaru skuteczności wdrażania.

4.   Ramy poddaje się regularnemu przeglądowi w świetle ewolucji ryzyka w cyberprzestrzeni i co najmniej raz na cztery lata. w stosownych przypadkach i na wniosek Międzyinstytucjonalnej Rady ds. Cyberbezpieczeństwa ustanowionej na mocy art. 10 Ramy podmiotu Unii mogą być aktualizowane w oparciu o wskazówki od CERT-UE dotyczące zidentyfikowanych incydentów lub zaobserwowanych ewentualnych luk we wdrażaniu niniejszego rozporządzenia.

5.   Kierownictwo najwyższego szczebla każdego podmiotu Unii odpowiada za wdrażanie niniejszego rozporządzenia i nadzoruje wypełnianie przez jego struktury obowiązków związanych z Ramami.

6.   W stosownych przypadkach i bez uszczerbku dla swojej odpowiedzialności za wdrażanie niniejszego rozporządzenia kierownictwo_najwyższego_szczebla każdego podmiotu Unii może przekazać określone obowiązki wynikające z niniejszego rozporządzenia urzędnikom wyższego szczebla w rozumieniu art. 29 ust. 2 regulaminu pracowniczego lub innym urzędnikom na równoważnym szczeblu w danym podmiocie Unii. Niezależnie od takiego przekazania obowiązków dany podmiot Unii może pociągnąć kierownictwo_najwyższego_szczebla do odpowiedzialności za naruszenia niniejszego rozporządzenia.

7.   Każdy podmiot Unii musi posiadać skuteczne mechanizmy zapewniające, aby odpowiedni odsetek budżetu przewidzianego na ICT był przeznaczany na cyberbezpieczeństwo. Przy ustalaniu tego odsetka należy odpowiednio uwzględnić Ramy.

8.   Każdy podmiot Unii wyznacza lokalnego urzędnika ds. cyberbezpieczeństwa lub osobę pełniącą równoważną funkcję, która działa jako pojedynczy punkt kontaktowy tego podmiotu w odniesieniu do wszystkich kwestii związanych z cyberbezpieczeństwem. Lokalny urzędnik ds. cyberbezpieczeństwa ułatwia wdrażanie niniejszego rozporządzenia i regularnie składa sprawozdania na temat stanu wdrożenia bezpośrednio kierownictwu najwyższego szczebla. Bez uszczerbku dla pełnionej przez lokalnego urzędnika ds. cyberbezpieczeństwa funkcji pojedynczego punktu kontaktowego w każdym podmiocie Unii, podmiot Unii może przekazać CERT-UE niektóre zadania lokalnego urzędnika ds. cyberbezpieczeństwa związane z wdrażaniem niniejszego rozporządzenia na podstawie umowy o gwarantowanym poziomie usług zawartej między tym podmiotem Unii a CERT-UE lub zadaniami tymi może podzielić się kilka podmiotów Unii. Jeżeli zadania te przekazuje się CERT-UE, Międzyinstytucjonalna Rada ds. Cyberbezpieczeństwa ustanowiona na mocy art. 10 decyduje, czy świadczenie tej usługi ma być częścią podstawowych usług CERT-UE, uwzględniając zasoby ludzkie i finansowe danego podmiotu Unii. Każdy podmiot Unii bez zbędnej zwłoki powiadamia CERT-UE o wyznaczeniu lokalnego urzędnika ds. cyberbezpieczeństwa oraz wszelkich zmianach w tym zakresie.

CERT-UE tworzy i aktualizuje listę wyznaczonych lokalnych urzędników ds. cyberbezpieczeństwa.

9.   Urzędnicy wyższego szczebla w rozumieniu art. 29 ust. 2 regulaminu pracowniczego lub inni urzędnicy na równoważnym szczeblu w każdym podmiocie Unii, a także wszyscy odpowiedni członkowie personelu, których zadaniem jest wdrażanie środków i wypełnianie obowiązków w zakresie zarządzania ryzykiem w cyberprzestrzeni określonych w niniejszym rozporządzeniu, regularnie uczestniczą w specjalnych szkoleniach, aby zdobyć wystarczającą wiedzę i wystarczające umiejętności umożliwiające zrozumienie i ocenę ryzyka w cyberprzestrzeni i praktyk zarządzania nim oraz ich wpływu na działalność danego podmiotu Unii.

1.   Niniejszym ustanawia się Międzyinstytucjonalną Radę ds. Cyberbezpieczeństwa (IICB).

2.   IICB jest odpowiedzialne za:

3.   W skład IICB wchodzą:

Podmioty Unii reprezentowane w IICB dążą do osiągnięcia równowagi płci wśród wyznaczonych przedstawicieli.

4.   Członkowie IICB mogą być wspomagani przez zastępców. Przewodniczący może zaprosić innych przedstawicieli podmiotów Unii, o których mowa w ust. 3, lub innych podmiotów Unii do udziału w posiedzeniach IICB bez prawa głosu.

5.   Szef CERT-UE i przewodniczący Grupy Współpracy, sieci CSIRT i EU-CyCLONe, ustanowionych na podstawie odpowiednio art. 14, 15 i 16 dyrektywy (UE) 2022/2555, lub ich zastępcy mogą uczestniczyć w posiedzeniach IICB w charakterze obserwatorów. w wyjątkowych przypadkach IICB może, zgodnie ze swoim regulaminem wewnętrznym, postanowić inaczej.

6.   IICB przyjmuje swój regulamin wewnętrzny.

7.   Zgodnie z regulaminem wewnętrznym IICB wyznacza spośród swoich członków przewodniczącego na trzyletnią kadencję. Zastępca przewodniczącego staje się pełnoprawnym członkiem IICB na ten sam okres.

8.   IICB co najmniej trzy razy do roku odbywa posiedzenia z inicjatywy swojego przewodniczącego, na wniosek CERT-UE lub na wniosek któregokolwiek z członków IICB.

9.   Każdy członek IICB dysponuje jednym głosem. Decyzje IICB zapadają zwykłą większością głosów, chyba że niniejsze rozporządzenie stanowi inaczej. Przewodniczący IICB nie bierze udziału w głosowaniach, z wyjątkiem sytuacji gdy zostanie oddana taka sama liczba głosów za i przeciw, w którym to przypadku przewodniczący może oddać decydujący głos.

10.   IICB może stanowić w drodze uproszczonej procedury pisemnej wszczynanej zgodnie ze swoim regulaminem wewnętrznym. w ramach tej procedury daną decyzję uznaje się za zatwierdzoną w terminie ustalonym przez przewodniczącego, chyba że któryś z członków wyrazi sprzeciw.

11.   Sekretariat IICB jest prowadzony przez Komisję i podlega przewodniczącemu IICB.

12.   Przedstawiciele wyznaczeni przez EUAN przekazują decyzje IICB członkom EUAN. Każdy członek EUAN ma prawo zwracać się do tych przedstawicieli lub przewodniczącego IICB z każdą sprawą, o której jego zdaniem należy poinformować IICB.

13.   IICB może ustanowić komitet wykonawczy, który będzie pomagał jej w pracach, i przekazać komitetowi wykonawczemu niektóre swoje zadania i uprawnienia. IICB ustanawia regulamin wewnętrzny komitetu wykonawczego, w tym jego zadania i uprawnienia, oraz określa kadencje jego członków.

14.   Do dnia 8 stycznia 2025 r., a następnie co roku IICB składa Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie, w którym szczegółowo przedstawia postępy we wdrażaniu niniejszego rozporządzenia, a w szczególności zakres współpracy CERT-UE z jego odpowiednikami w każdym z państw członkowskich. Sprawozdanie to stanowi wkład w przedstawiane co dwa lata sprawozdanie o stanie cyberbezpieczeństwa w Unii, przyjmowane na podstawie art. 18 dyrektywy (UE) 2022/2555.

1.   CERT-UE może współpracować ze swoimi odpowiednikami w Unii innymi niż te, o których mowa w art. 17, podlegającymi unijnym wymogom w zakresie cyberbezpieczeństwa, w tym z odpowiednikami działającymi w konkretnych sektorach przemysłu, w zakresie narzędzi i metod, takich jak techniki, taktyka, procedury i najlepsze praktyki, a także w zakresie cyberzagrożeń i podatności. CERT-UE zwraca się do IICB o uprzednią – analizowaną indywidualnie dla każdego przypadku – zgodę na podjęcie wszelkiej współpracy z takimi odpowiednikami. w przypadku gdy CERT-UE nawiązuje współpracę z takimi odpowiednikami, informuje wszystkie stosowne odpowiedniki, o których mowa w art. 17 ust. 1, z państwa członkowskiego, w którym dany odpowiednik ma siedzibę. w stosownych przypadkach taką współpracę i jej warunki, w tym dotyczące cyberbezpieczeństwa, ochrony danych i przetwarzania informacji, ustanawia się w szczególnych uzgodnieniach o poufności, takich jak umowy lub porozumienia administracyjne. Uzgodnienia o poufności nie wymagają uprzedniej zgody IICB, ale o ich zawarciu informuje się przewodniczącego IICB. Jeżeli zachodzi pilna i nieuchronna potrzeba wymiany informacji na temat cyberbezpieczeństwa w interesie podmiotów Unii lub innej strony, CERT-UE może wymieniać informacje z podmiotem, którego szczególne kompetencje, zdolności i wiedza fachowa są zasadnie wymagane do udzielenia pomocy w takiej pilnej i nieuchronnej potrzebie, nawet jeżeli CERT-UE nie zawarł z tym podmiotem uzgodnień o poufności. w takich przypadkach CERT-UE natychmiast informuje przewodniczącego IICB i powiadamia IICB w formie regularnych sprawozdań lub spotkań.

2.   CERT-UE może współpracować z partnerami, takimi jak podmioty komercyjne, w tym podmioty działające w konkretnych sektorach przemysłu, organizacje międzynarodowe, podmioty krajowe spoza Unii lub indywidualni eksperci, w celu zbierania informacji na temat ogólnych i szczególnych cyberzagrożeń, potencjalnych zdarzeń dla cyberbezpieczeństwa, podatności i ewentualnych środków zaradczych. CERT-UE zwraca się do IICB o uprzednią – analizowaną indywidualnie dla każdego przypadku – zgodę na podjęcie szerszej współpracy z takimi partnerami.

3.   CERT-UE może, za zgodą podmiotu Unii, którego dotyczy incydent, i pod warunkiem zawarcia z właściwym odpowiednikiem lub partnerem uzgodnień lub umowy o poufności, przekazać informacje dotyczące konkretnego incydentu odpowiednikom lub partnerom, o których mowa w ust. 1 i 2, wyłącznie w celu przyczynienia się do jego analizy.