Cyber Resilience Act 2023/2841 PL

1. Bez zbędnej zwłoki, a w każdym razie do dnia 8 września 2025 r. każdy podmiot Unii pod nadzorem swojego kierownictwa najwyższego szczebla podejmuje odpowiednie i proporcjonalne środki techniczne, operacyjne i organizacyjne, aby zarządzać ryzykiem w cyberprzestrzeni zidentyfikowanym na podstawie Ram oraz aby zapobiec incydentom lub zminimalizować ich skutki. Przy uwzględnieniu najnowszego stanu wiedzy, oraz, w stosownych przypadkach, odpowiednich norm europejskich i międzynarodowych, środki te zapewniają poziom bezpieczeństwa sieci i systemów informatycznych w całym środowisku ICT odpowiedni do istniejącego ryzyka w cyberprzestrzeni. Oceniając proporcjonalność tych środków należycie uwzględnia się stopień narażenia podmiotu Unii na ryzyko_w cyberprzestrzeni, wielkość podmiotu, prawdopodobieństwo wystąpienia incydentów i ich dotkliwość, w tym ich skutki społeczne, gospodarcze i międzyinstytucjonalne.

2. Wdrażając środki zarządzania ryzykiem w cyberprzestrzeni, podmioty_Unii uwzględniają co najmniej następujące kwestie:

a)	politykę w zakresie cyberbezpieczeństwa, w tym środki niezbędne do osiągnięcia celów i priorytetów, o których mowa w art. 6 i w ust. 3 niniejszego artykułu;

b)	politykę analizy ryzyka w cyberprzestrzeni i bezpieczeństwa systemów informatycznych;

c)	cele strategiczne w zakresie korzystania z usług chmurowych;

d)	w stosownych przypadkach audyt cyberbezpieczeństwa, który może obejmować ocenę ryzyka w cyberprzestrzeni, podatności i cyberzagrożeń oraz testy penetracyjne przeprowadzane regularnie przez zaufanego usługodawcę z sektora prywatnego;

e)	wdrożenie zaleceń wynikających z audytów cyberbezpieczeństwa, o których mowa w lit. d), w drodze aktualizacji zasad dotyczących cyberbezpieczeństwa i aktualizacji polityk;

f)	kwestie organizacyjne dotyczące cyberbezpieczeństwa, w tym wyznaczenie ról i obowiązków;

g)	zarządzanie aktywami, w tym rejestr zasobów ICT i mapy sieci ICT;

h)	bezpieczeństwo zasobów ludzkich i kontrolę dostępu;

i)	bezpieczeństwo operacji;

j)	bezpieczeństwo łączności;

k)	nabywanie, rozbudowę i utrzymywanie systemów, w tym polityki postępowania z podatnościami i ich ujawniania;

l)	w miarę możliwości politykę dotyczącą przejrzystości kodu źródłowego;

m)	bezpieczeństwo łańcucha dostaw, w tym aspekty związane z bezpieczeństwem relacji między każdym podmiotem Unii a jego bezpośrednimi dostawcami lub usługodawcami;

n)	obsługę incydentów oraz współpracę z CERT-UE, na przykład stałe monitorowanie bezpieczeństwa i rejestrowanie danych związanych z bezpieczeństwem;

o)	zarządzanie ciągłością działania, na przykład zarządzanie kopiami zapasowymi i przywracanie normalnego działania po wystąpieniu sytuacji nadzwyczajnej, i zarządzanie kryzysowe; oraz

p)	promowanie i rozwój programów edukowania, rozwijania umiejętności, podnoszenia świadomości, ćwiczeń i szkoleń w dziedzinie cyberbezpieczeństwa.

Do celów akapitu pierwszego lit. m) podmioty_Unii uwzględniają podatności charakterystyczne dla każdego bezpośredniego dostawcy i usługodawcy oraz ogólną jakość produktów i praktyk w zakresie cyberbezpieczeństwa stosowanych przez ich dostawców i usługodawców, w tym ich procedury bezpiecznego opracowywania.

3. Podmioty Unii stosują co najmniej następujące szczegółowe środki zarządzania ryzykiem w cyberprzestrzeni:

a)	rozwiązania techniczne umożliwiające pracę zdalną i jej utrzymanie;

b)	konkretne kroki zmierzające do przejścia na zasady zerowego zaufania;

c)	stosowanie uwierzytelniania wieloskładnikowego jako normy we wszystkich sieciach i systemach informatycznych;

d)	wykorzystywanie kryptografii i szyfrowania, w szczególności szyfrowania end-to-end, oraz bezpiecznego podpisu cyfrowego;

e)	w stosownych przypadkach bezpieczne systemy łączności głosowej, wizualnej i tekstowej oraz bezpieczne systemy łączności w sytuacjach nadzwyczajnych wewnątrz podmiotu Unii;

f)	proaktywne środki wykrywania i usuwania złośliwego oprogramowania i oprogramowania szpiegującego;

g)	zabezpieczenie łańcucha dostaw oprogramowania poprzez kryteria regulujące opracowywanie i ocenę bezpiecznego oprogramowania;

tworzenie i przyjmowanie programów szkoleń w zakresie cyberbezpieczeństwa dla kierownictwa najwyższego szczebla i członków personelu podmiotu Unii, którym powierzono zadanie zapewnienia skutecznego wdrożenia niniejszego rozporządzenia, przy czym te programy szkoleń muszą być współmierne do przewidzianych zadań i oczekiwanych zdolności;

i)	regularne szkolenia z zakresu cyberbezpieczeństwa dla członków personelu;

j)	w stosownych przypadkach udział w analizach ryzyka dla wzajemnych połączeń między podmiotami Unii;

wzmocnienie zasad udzielania zamówień publicznych, aby ułatwić osiągnięcie wysokiego wspólnego poziomu cyberbezpieczeństwa poprzez:

(i)	usunięcie barier umownych, które ograniczają wymianę pochodzących od dostawców usług ICT informacji na temat incydentów, podatności i cyberzagrożeń z CERT-UE;

(ii)	zobowiązania umowne do zgłaszania incydentów, podatności i cyberzagrożeń, a także do ustanowienia odpowiedniego mechanizmu reagowania na incydenty i ich monitorowania.

Artykuł 10

Międzyinstytucjonalna Rada ds. Cyberbezpieczeństwa

1. Niniejszym ustanawia się Międzyinstytucjonalną Radę ds. Cyberbezpieczeństwa (IICB).

2. IICB jest odpowiedzialne za:

a)	monitorowanie i wspieranie wdrażania niniejszego rozporządzenia przez podmioty_Unii;

b)	nadzór nad realizacją ogólnych priorytetów i celów przez CERT-UE oraz wyznaczanie mu strategicznego kierunku działania.

3. W skład IICB wchodzą:

po jednym przedstawicielu wyznaczonym przez:

(i)	Parlament Europejski;

(ii)	Radę Europejską;

(iii)

Radę Unii Europejskiej;

(iv)

Komisję;

(v)	Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej;

(vi)	Europejski Bank Centralny;

(vii)

Trybunał Obrachunkowy;

(viii)

Europejską Służbę Działań Zewnętrznych;

(ix)	Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny,

(x)	Europejski Komitet Regionów;

(xi)	Europejski Bank Inwestycyjny;

(xii)

Europejskie Centrum Kompetencji Przemysłowych, Technologicznych i Badawczych w dziedzinie Cyberbezpieczeństwa;

(xiii)

ENISA;

(xiv)

Europejskiego Inspektora Ochrony Danych (EIOD);

(xv)	Agencję Unii Europejskiej ds. Programu Kosmicznego;

b)	trzech przedstawicieli wyznaczonych przez sieć agencji UE (EUAN) na wniosek jej komitetu doradczego ds. ICT w celu reprezentowania interesów organów i jednostek organizacyjnych Unii, które mają własne środowisko ICT, innych niż te, o których mowa w lit. a).

Podmioty Unii reprezentowane w IICB dążą do osiągnięcia równowagi płci wśród wyznaczonych przedstawicieli.

4. Członkowie IICB mogą być wspomagani przez zastępców. Przewodniczący może zaprosić innych przedstawicieli podmiotów Unii, o których mowa w ust. 3, lub innych podmiotów Unii do udziału w posiedzeniach IICB bez prawa głosu.

5. Szef CERT-UE i przewodniczący Grupy Współpracy, sieci CSIRT i EU-CyCLONe, ustanowionych na podstawie odpowiednio art. 14, 15 i 16 dyrektywy (UE) 2022/2555, lub ich zastępcy mogą uczestniczyć w posiedzeniach IICB w charakterze obserwatorów. w wyjątkowych przypadkach IICB może, zgodnie ze swoim regulaminem wewnętrznym, postanowić inaczej.

6. IICB przyjmuje swój regulamin wewnętrzny.

7. Zgodnie z regulaminem wewnętrznym IICB wyznacza spośród swoich członków przewodniczącego na trzyletnią kadencję. Zastępca przewodniczącego staje się pełnoprawnym członkiem IICB na ten sam okres.

8. IICB co najmniej trzy razy do roku odbywa posiedzenia z inicjatywy swojego przewodniczącego, na wniosek CERT-UE lub na wniosek któregokolwiek z członków IICB.

9. Każdy członek IICB dysponuje jednym głosem. Decyzje IICB zapadają zwykłą większością głosów, chyba że niniejsze rozporządzenie stanowi inaczej. Przewodniczący IICB nie bierze udziału w głosowaniach, z wyjątkiem sytuacji gdy zostanie oddana taka sama liczba głosów za i przeciw, w którym to przypadku przewodniczący może oddać decydujący głos.

10. IICB może stanowić w drodze uproszczonej procedury pisemnej wszczynanej zgodnie ze swoim regulaminem wewnętrznym. w ramach tej procedury daną decyzję uznaje się za zatwierdzoną w terminie ustalonym przez przewodniczącego, chyba że któryś z członków wyrazi sprzeciw.

11. Sekretariat IICB jest prowadzony przez Komisję i podlega przewodniczącemu IICB.

12. Przedstawiciele wyznaczeni przez EUAN przekazują decyzje IICB członkom EUAN. Każdy członek EUAN ma prawo zwracać się do tych przedstawicieli lub przewodniczącego IICB z każdą sprawą, o której jego zdaniem należy poinformować IICB.

13. IICB może ustanowić komitet wykonawczy, który będzie pomagał jej w pracach, i przekazać komitetowi wykonawczemu niektóre swoje zadania i uprawnienia. IICB ustanawia regulamin wewnętrzny komitetu wykonawczego, w tym jego zadania i uprawnienia, oraz określa kadencje jego członków.

14. Do dnia 8 stycznia 2025 r., a następnie co roku IICB składa Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie, w którym szczegółowo przedstawia postępy we wdrażaniu niniejszego rozporządzenia, a w szczególności zakres współpracy CERT-UE z jego odpowiednikami w każdym z państw członkowskich. Sprawozdanie to stanowi wkład w przedstawiane co dwa lata sprawozdanie o stanie cyberbezpieczeństwa w Unii, przyjmowane na podstawie art. 18 dyrektywy (UE) 2022/2555.

Artykuł 16

Sprawy finansowe i kadrowe

1. CERT-UE wchodzi w skład struktury administracyjnej jednej z dyrekcji generalnych Komisji, aby korzystać z komisyjnych struktur wsparcia administracyjnego, zarządzania finansowego i rachunkowego, zachowując jednocześnie swój status autonomicznego, międzyinstytucjonalnego dostawcy usług dla wszystkich podmiotów Unii. Komisja informuje IICB o miejscu CERT-UE w strukturze administracyjnej oraz o wszelkich zmianach w tym zakresie. Komisja dokonuje regularnie przeglądu ustaleń administracyjnych dotyczących CERT-UE oraz każdorazowo przed ustanowieniem wieloletnich ram finansowych na podstawie art. 312 TFUE, aby umożliwić podjęcie odpowiednich działań. Przegląd obejmuje możliwość ustanowienia CERT-UE jako urzędu Unii.

2. W kwestii stosowania procedur administracyjnych i finansowych szef CERT-UE działa z upoważnienia Komisji oraz pod nadzorem IICB.

3. Zadania i działania CERT-UE, w tym usługi świadczone przez CERT-UE zgodnie z art. 13 ust. 3, 4, 5 i 7 oraz art. 14 ust. 1 na rzecz podmiotów Unii finansowanych w ramach działu wieloletnich ram finansowych dotyczącego europejskiej administracji publicznej, są finansowane z odrębnej linii budżetowej budżetu Komisji. Stanowiska przeznaczone dla CERT-UE wyszczególnia się w przypisie do planu zatrudnienia Komisji.

4. Podmioty Unii inne niż te wymienione w ust. 3 niniejszego artykułu wnoszą roczny wkład finansowy na rzecz CERT-UE w celu pokrycia kosztów usług świadczonych przez CERT-UE na podstawie tego ustępu. Wkłady opierają się na wskazówkach wydanych przez IICB i są przedmiotem uzgodnień zawartych między każdym podmiotem Unii a CERT-UE w umowach o gwarantowanym poziomie usług. Wkłady muszą odzwierciedlać sprawiedliwy i proporcjonalny udział w całkowitych kosztach świadczonych usług. Ujmuje się je w odrębnej linii budżetowej, o której mowa w ust. 3 niniejszego artykułu, jako wewnętrzne dochody przeznaczone na określony cel, jak przewidziano w art. 21 ust. 3 lit. c) rozporządzenia (UE, Euratom) 2018/1046.

5. Koszty usług przewidzianych w art. 13 ust. 6 odzyskuje się od podmiotów Unii korzystających z usług CERT-UE. Dochody przypisuje się do linii budżetowych przeznaczonych na pokrycie kosztów.

Artykuł 22

Koordynacja reakcji na incydenty i współpraca

1. Działając jako punkt wymiany informacji na temat cyberbezpieczeństwa i koordynacji reakcji na incydenty, CERT-UE ułatwia wymianę informacji dotyczących incydentów, cyberzagrożeń, podatności i potencjalnych zdarzeń dla cyberbezpieczeństwa między:

a)	podmiotami Unii;

b)	odpowiednikami, o których mowa w art. 17 i 18.

2. CERT-UE, w stosownych przypadkach w ścisłej współpracy w ENISA, ułatwia koordynację między podmiotami Unii w zakresie reagowania na incydenty, co obejmuje:

a)	przyczynianie się do spójnej komunikacji zewnętrznej;

b)	wzajemne wsparcie, takie jak wymiana informacji istotnych dla podmiotów Unii lub udzielanie pomocy, w stosownych przypadkach bezpośrednio na miejscu;

c)	optymalne wykorzystanie zasobów operacyjnych;

d)	koordynację z innymi mechanizmami reagowania kryzysowego na poziomie Unii.

3. CERT-UE, w ścisłej współpracy z ENISA, wspiera podmioty_Unii w zakresie orientacji sytuacyjnej w odniesieniu do incydentów, cyberzagrożeń, podatności i potencjalnych zdarzeń dla cyberbezpieczeństwa, a także w dzieleniu się istotnymi postępami w dziedzinie cyberbezpieczeństwa.

4. Do dnia 8 stycznia 2025 r. IICB na podstawie propozycji CERT-UE przyjmie wytyczne lub zalecenia dotyczące koordynacji reagowania na incydenty i współpracy w tym zakresie w odniesieniu do znaczących incydentów. w przypadku podejrzenia, że incydent nosi znamiona przestępstwa, CERT-UE bez zbędnej zwłoki doradza, jak zgłosić incydent organom ścigania.

5. Na specjalny wniosek państwa członkowskiego i za zgodą zainteresowanych podmiotów Unii CERT-UE może zwrócić się do ekspertów z wykazu, o którym mowa w art. 23 ust. 4, o udział w reakcji na poważny incydent mający wpływ na to państwo członkowskie lub na incydent w cyberbezpieczeństwie na dużą skalę zgodnie z art. 15 ust. 3 lit. g) dyrektywy (UE) 2022/2555. Szczegółowe przepisy dotyczące dostępu podmiotów Unii do ekspertów technicznych oraz korzystania z ich usług są zatwierdzane przez IICB na wniosek CERT-UE.

whereas

keyboard_tab Cyber Resilience Act 2023/2841 PL

Cyber Resilience Act 2023/2841 PL